ο βασιλιάς του δάσους.

σαν τον αετό μέσα στον αέρα,
ταξίδια στον χρόνο πετώ,
κεντώντας  τις ημέρες, τρυπώντας τις νύχτες... 

με ένα σακίδιο στους ώμους τον κόσμο γυρνώ...

και όπου πάω με φωνάζουν .. ο προφήτης.

στις μαύρες κουρτίνες του αύριο,

 αναμμένα βέλοι  πετώ.

στο τώρα της καρδιάς μου.
και χάνομαι στο μαύρο , βλέποντας πόσο φως χωράει να το γεμίσω.


μα εξεπλάγην !


είδα ήλιους φωτεινούς νεκρούς πλανήτες,
και βασιλιάδες λωποδύτες.
ανθρώπους χωρίς ανθρωπιά.
και Έλληνες χωρίς  πατρίδα.
μέσα στο σκότος να κατοικούν.... γιατί αυτό αγάπησαν....


ως λευκή περιστερά οι άνθρωποι σε εικόνα να αγαπάνε την αγάπη, και να ζούνε αναμεταξύ τους με κόρακα καρδιά, ....πρόβατα με ύαινας  μυαλά  χωρίς όσια και ιερά....  


έτσι θα είναι οι άνθρωποι ....όταν θα στείλει ο θεός επάνω τους την οργή Του  στην γη ....
αδέλφια μου........ήρθα.




αλληλούια !